νεφεληγερετης
Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008
περπαταω στα συννεφα
Αχ ειμαι ενας νεφεληγερετης,
περπατω στα συννεφα,
χωρις να με νοιαζει ο χρονος που κοιλα,
ο ηλιος που φευγει,
το φεγγαρι,ω το αγαπητο μου φεγγαρι,που ερχεται.
Κανεις ποτε δεν μπορεσε να με σταματησει,
γιατι πηδαγα απο συννεφο σε συνννεφο ,
μεσα στην επιδαιξιοτητα,
γεματος μοναχα με ονειρα και ελπιδα,
ψαχνοντας το αρχαιο πιοτο της αιωνιας νιοτης.
Με μονη συντροφια,
τον φιλο μου αγερα,
τον παιχνιδιαρη αυτον ημιθεο,
του εδαφους τον δραπετη,
καθομαστε στα συννεφα,
και τρωμε αμβροσια.
Κοροιδευουμε τα μικρα πουλια
Και τα ανοητα αεροπλανα που αμφισβητουν την επ ουρανια βασηλια μας.
Καποτε ο Διας,
ο μεγας των θεων,
με βρηκε σε ενα συννεφο ,
μαυρουλι να κοιμαμαι,
με ρωτησε μοναχα τινος ειμαι το παιδι,
και πως βρεθηκα στα ουρανια να περπατω τραγουδωντας.
η απαντηση σεμνη και προσεγμενη,
ανθρωπου γιος ειμαι εγω,
καλου και νοικοκυρη,
ναυτικου που αγαπουσε την θαλασσα,
την γαλαζια του ιονιου,
την καθαρη την εναστρη,
την τοσο ζηλεμενη,
αυτην που ζητησαν αγγλοι,ενετοι
και αλλοι ευρωπαιοι.
Ομως η καρδια της πιστη ,
γρεκια γεννηθηκε και παραμενει ακομη.
Ο ζευς γεματος περιεργια,
Αμεσως με ρωτει,
Τι κανεις μακρια απο τη θαλασσα σου,
Την τοσο παινεμενη?
Μητε την θαλασσα πονω θεε,
Μητε τα ακρογιαλια,
Δεν τα χορταινω κατοθε,
οσο εκεινη δεν με θελει,
γι’αυτο ηρθα ψηλα εδω
και απο δευτερα θα με βλεπεις ,
ολη μερα να κυνηγω τα συννεφα που πολυ τις μοιαζουν,
στοχαστης του ονειρου,του συννεφου και της βροχης
νεφεληγερετης ++_)Ι2 λ>,^^^^
περπατω στα συννεφα,
χωρις να με νοιαζει ο χρονος που κοιλα,
ο ηλιος που φευγει,
το φεγγαρι,ω το αγαπητο μου φεγγαρι,που ερχεται.
Κανεις ποτε δεν μπορεσε να με σταματησει,
γιατι πηδαγα απο συννεφο σε συνννεφο ,
μεσα στην επιδαιξιοτητα,
γεματος μοναχα με ονειρα και ελπιδα,
ψαχνοντας το αρχαιο πιοτο της αιωνιας νιοτης.
Με μονη συντροφια,
τον φιλο μου αγερα,
τον παιχνιδιαρη αυτον ημιθεο,
του εδαφους τον δραπετη,
καθομαστε στα συννεφα,
και τρωμε αμβροσια.
Κοροιδευουμε τα μικρα πουλια
Και τα ανοητα αεροπλανα που αμφισβητουν την επ ουρανια βασηλια μας.
Καποτε ο Διας,
ο μεγας των θεων,
με βρηκε σε ενα συννεφο ,
μαυρουλι να κοιμαμαι,
με ρωτησε μοναχα τινος ειμαι το παιδι,
και πως βρεθηκα στα ουρανια να περπατω τραγουδωντας.
η απαντηση σεμνη και προσεγμενη,
ανθρωπου γιος ειμαι εγω,
καλου και νοικοκυρη,
ναυτικου που αγαπουσε την θαλασσα,
την γαλαζια του ιονιου,
την καθαρη την εναστρη,
την τοσο ζηλεμενη,
αυτην που ζητησαν αγγλοι,ενετοι
και αλλοι ευρωπαιοι.
Ομως η καρδια της πιστη ,
γρεκια γεννηθηκε και παραμενει ακομη.
Ο ζευς γεματος περιεργια,
Αμεσως με ρωτει,
Τι κανεις μακρια απο τη θαλασσα σου,
Την τοσο παινεμενη?
Μητε την θαλασσα πονω θεε,
Μητε τα ακρογιαλια,
Δεν τα χορταινω κατοθε,
οσο εκεινη δεν με θελει,
γι’αυτο ηρθα ψηλα εδω
και απο δευτερα θα με βλεπεις ,
ολη μερα να κυνηγω τα συννεφα που πολυ τις μοιαζουν,
στοχαστης του ονειρου,του συννεφου και της βροχης
νεφεληγερετης ++_)Ι2 λ>,^^^^
ημερολογιο ενος πληγωμενου
αυτο το κειμενο εχει γραφτει σε μια εποχη που εβλεπα μονο εχθρους γυρω μου,τους φιλους μου που προσπαθουσαν να με βοηθησουν μακρια και το χειροτερο τον εαυτο μου να με εχει αφησει............
Φιλαρακο μου καλε,εαυτουλη μου χρυσε,πολυτιμε,μοναδικε.Τι κανεις?το ξερω οτι δεν εισαι καλα,οτι πονας, οτι βασανιζεσαι.Ξερω οτι αγαπησες,ειμαι σιγουρος οτι αγαπησες,το αισθανομαι ψυχη μου.Σε καταλαβαινω,ποτε δεν ηταν ετσι,ποτε δεν νοιωσαμε ετσι,θυμασαι?τοσα χρονια που ειμαστε μαζι ποτε!Το καταλαβαινω το μονο που θες να κανεις ειναι να φωναξεις ποναω!Ποναω!βοηθηστε με!Αλλα ποιος μπορει αραγε να σε βοηθησει?
Σε επιασα πολλες φορες να καθεσαι στην γωνια του κρεβατιου και να κλαις,να ζητας βοηθεια,να αυτοτραυματιζεσαι,να κοιτας τον ουρανο εξω απο το παραθυρο,μα οταν προπαθησα να σε ακουμπησω εξαφανιστηκες.Σε εψαξα σε ολο το δωματιο μα ειχες φυγει μακρια,ειχες παει να συνεχισεις τον θρηνο σου αλλου,σε αλλα μερη...σε μερη που εβρεχε αιωνες τωρα συνεχεια,σε μερη που κανενας δεν ηξερε ποιος εισαι,και κανεις δεν θα σε ρωταγε, γιατι.
Θυμαμαι παντα σου αρεσε η βροχη,παντα με εσπρωχνες κατω απο την βροχη,κλωτσαγες την καρδια μου και φωναζες με παθος<<νοιωσε το!>>Καθομασταν ωρες κατω απο την βροχη,θυμασαι?,και φευγαμε οταν εβλεπες το ουρανιο τοξο να ερχεται.Παντα το εβριζες,σε θυμαμαι σαν τωρα να φωναζεις μεσα στο κεφαλι μου<<Αναθεματισμενη βλακεια,σηκω φυγε!!>>και εγω εσκαγα στα γελια!θυμασαι?
Παντα ησουν αυτο που ηθελαν οι φιλοι σου, καποιος να τους ανεβασει το κεφι,καποιος να τους κανει να γελασουν,καποιος να τους ακουσει,καποιος να τους δειξει οτι ειναι σημαντικοι οταν δεν ηταν καλα,ησουν πολυτιμος για αυτους,ολοι σε αγαπουσαν.Ολοι σε ηξεραν με ενα πλατυ χαμογελο σε καθε δυσκολια...θυμασαι?
Τα κοριτσια σε ηθελαν,ολοι το ελεγαν,πολλες μας δινανε τα τηλεφωνα τους οταν βγαιναμε εξω.Ακομα και αυτες που σου επεφταν πολυ με ενα σου αστειο τις εκανες δικες σου!Ακομα λενε τις ιστοριες σου τα παιδια,θυμασαι η παρεα.Δεν σε ενοιαζε η πραγματικη αγαπη,το μονο που σε ενοιαζε ηταν να εχεις καποια να σε χαιδευει τα καλοκαιρινα βραδια στο νησι ,θυμασαι?
Ποτε δεν κολλωσες σε κατι..Ησουν μεσα σε ολες τις τρελες,(μην ξεχναμε το κεφαλλονιτικο αιμα στις φλεβες σου) τα εβρισκες ολα αστεια,γελαγες με την καρδια σου!Να ξεχασω ποσα ειχες κανει με τους φιλους σου?απο τα κυνηγητα στο ληξουρι μεχρι τις βλακειες στον ησαπ....θυμασαι?
Ποτε σου δεν κρατησες κακια σε καποιον,τα αντιμετωπιζες ολα με χαμογελο.Σε προδοσαν πολλοι φιλοι,πολλες γκομενες αλλα εσυ ησουν παντα εκει να τους σταθεις οτι και αν γινοταν!Κανεις ποτε δεν ειπε οτι δεν ησουν ενταξει..ολοι τα καλυτερα!Ποτε δεν πικρανες κανεναν και αν το εκανες αμεσως ζηταγες συγγνωμη....θυμασαι?
Καποτε ηταν ετσι,τωρα ολοι ρωτανε για σενα,που ειναι?Που χαθηκε?Πεθανε?ή χειροτερα μεγαλωσε?Δεν ξερω τι να πω,απλα γνεφω καταφατικα,μη προσεχοντας,μη δινοντας σημασια,μη ξεροντας....Παλιοι ερωτες ακομα σε ζητουν στο τηλεφωνο ,παλιοι φιλοι σε ψαχνουν σε μερη που συχναζες,στα μερη που εκανες πλακα με μεγαλες χαρουμενες παρεες,σε μερη που χορευαμε ολοι και<< νοιωθαμε την μουσικη>>οπως ελεγες!θυμασαι?
Ολοι σε ψαχνουν παντου,εγω σε ψαχνω σπιτι.Σχεδον ολα αθυκτα.Λειπουν μονο η κιθαρα που γρατζουνιζες,ενω ελεγες σε ολους οτι παιζεις επιδεξια και ενα γαλαζιο κασκολ.Οι γονεις σου δεν ρωτησαν ποτε που πηγες,ποτε δεν καταλαβαν πως εφυγες.Το στερεοφονικο ειναι ακομα ανοιχτο,χωρις φωνη,αλλα ανοιχτο...οι κουρτινες κλειστες,το λαπτοπ ανοιχτο δειχνει μια φωτογραφια ενος κοριτσιου.....ενος κοριτσιου που καποτε κοιταζες γεματος ερωτα,δεν την ειχες δειξει σε κανεναν,την κρατουσες για σενα......αλλα οσο την κρατουσες εσυ αλλο τοσο σε αφηνε εκεινη.....θυμασαι?
Τωρα δεν ξερω που εισαι,εχω χασει τα ιχνη σου,κατι μου λεει ομως οτι κανεις καθε μερα μια διαδρομη που ειχες κανει καποτε με καποια με αγαπουσες και θα την κανεις συνεχεια μεχρι να φυγεις απο τον κοσμο τουτο για να βαδισεις στην αιωνιοτητα.Μια μερα εψαξα να σε βρω εκει,στην πλατεια,εβρεχε θυμαμαι,καθομουν μεσα στην βροχη και κοιταγα γυρω μου για να σε δω.Γυρω μου κοσμος ετρεχε αποφευγοντας την βροχη.Ξαφνικα στα σκαλακια πισω απο την εκκλησια ειδα μια σκια,ακουσα την χορδη μιας κιθαρας,σε ειδα,ετρεξα να σε πιασω αλλα αρχισες να τρεχεις,περασες τον δρομο γρηγορα με κοιταξες με τα γεματα δακρυα ματια σου,σε κοιταξα,η καρδια μου εχασε λιγους χτυπους πηγα να φωναξω,να πω<<μην φευγεις!>> αλλα τοτε περναγε ενα λεφορειο και μεχρι να περασει ειχες χαθει,περασα τον δρομο αλλα τιποτα,ειχες εξαφανιστει.Γυρισα πισω στα σκαλακια που καθοσουν και ειδα ενα πεταμενο χαρτι,υγρο απο την βροχη,εσκιψα,το πηρα,καθισα στα σκαλια χωρις να τραβηξω τα ματια μου απο πανω του και το ανοιξα με προσοχη,μεσα ειδα τον γραφικο σου χαρακτηρα.Ηταν για μενα και ελεγε..
Συγγνωμη που σε εχω αφησει μονο σου τοσο καιρο,
συγγνωμη που εκανα το ενα να γινει δυο.
Συγγνωμη που δεν ζητησα την βοηθεια σου πιο νωρις,
και τωρα το μετανιωνω καθε μερα του μαρτυριου μου αυτου.
Συγγνωμη που συνεχιζω και σε πληγωνω,
μα δεν μπορω να ειμαι κοντα σου και να με βλεπεις ετσι.
Καποιος απο εμας επρεπε να θρηνησει αυτην την κοπελα,
Και απο το να πονεσεις εσυ,
Καλυτερα να πονεσω εγω.
Μην κλαις τα βραδια για κεινην,συνεχισε την ζωη σου......σε παρακαλω.
Κανε υπομονη και περιμενε με σε παρακαλω γιατι εισαι οτι μου εχει απομεινει,
οτι μετραγε πραγματικα γαι μενα,
ο ευατος μου..
Συγγνωμη,
εσυ.
Αυτα ελεγε το γραμμα και με εκανε να κλαψω σαν παιδι,τοτε φωναξα,τοσο δυνατα,που τα περιστερια πεταξαν μακρια<<ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ>>.Εβαλα το σημειωμα στην κωλοτσεπη και εφυγα,λυπημενος ναι αλλα βαθια μεσα μου ηξερα οτι το εκανε και για τους δυο μας,καποιος απο εμας επρεπε να το κανει και το εκανε αυτος για να ειμαι εγω καλα.Επισης μπορει να μην ηταν καλα αλλα ξερω οτι καποτε θα γυρισει και θα ειναι ολα οπως παλια.
Σε ευχαριστω για τις μαχες που εδωσες για μενα,για αυτες που δινεις και αυτες που θα δωσουμε μαζι στο μελλον..
Να εισαι καλα εκει που βρισκεσαι,θα σε περιμενω για παντα.
½ ενος νεφεληγερέτη..
Φιλαρακο μου καλε,εαυτουλη μου χρυσε,πολυτιμε,μοναδικε.Τι κανεις?το ξερω οτι δεν εισαι καλα,οτι πονας, οτι βασανιζεσαι.Ξερω οτι αγαπησες,ειμαι σιγουρος οτι αγαπησες,το αισθανομαι ψυχη μου.Σε καταλαβαινω,ποτε δεν ηταν ετσι,ποτε δεν νοιωσαμε ετσι,θυμασαι?τοσα χρονια που ειμαστε μαζι ποτε!Το καταλαβαινω το μονο που θες να κανεις ειναι να φωναξεις ποναω!Ποναω!βοηθηστε με!Αλλα ποιος μπορει αραγε να σε βοηθησει?
Σε επιασα πολλες φορες να καθεσαι στην γωνια του κρεβατιου και να κλαις,να ζητας βοηθεια,να αυτοτραυματιζεσαι,να κοιτας τον ουρανο εξω απο το παραθυρο,μα οταν προπαθησα να σε ακουμπησω εξαφανιστηκες.Σε εψαξα σε ολο το δωματιο μα ειχες φυγει μακρια,ειχες παει να συνεχισεις τον θρηνο σου αλλου,σε αλλα μερη...σε μερη που εβρεχε αιωνες τωρα συνεχεια,σε μερη που κανενας δεν ηξερε ποιος εισαι,και κανεις δεν θα σε ρωταγε, γιατι.
Θυμαμαι παντα σου αρεσε η βροχη,παντα με εσπρωχνες κατω απο την βροχη,κλωτσαγες την καρδια μου και φωναζες με παθος<<νοιωσε το!>>Καθομασταν ωρες κατω απο την βροχη,θυμασαι?,και φευγαμε οταν εβλεπες το ουρανιο τοξο να ερχεται.Παντα το εβριζες,σε θυμαμαι σαν τωρα να φωναζεις μεσα στο κεφαλι μου<<Αναθεματισμενη βλακεια,σηκω φυγε!!>>και εγω εσκαγα στα γελια!θυμασαι?
Παντα ησουν αυτο που ηθελαν οι φιλοι σου, καποιος να τους ανεβασει το κεφι,καποιος να τους κανει να γελασουν,καποιος να τους ακουσει,καποιος να τους δειξει οτι ειναι σημαντικοι οταν δεν ηταν καλα,ησουν πολυτιμος για αυτους,ολοι σε αγαπουσαν.Ολοι σε ηξεραν με ενα πλατυ χαμογελο σε καθε δυσκολια...θυμασαι?
Τα κοριτσια σε ηθελαν,ολοι το ελεγαν,πολλες μας δινανε τα τηλεφωνα τους οταν βγαιναμε εξω.Ακομα και αυτες που σου επεφταν πολυ με ενα σου αστειο τις εκανες δικες σου!Ακομα λενε τις ιστοριες σου τα παιδια,θυμασαι η παρεα.Δεν σε ενοιαζε η πραγματικη αγαπη,το μονο που σε ενοιαζε ηταν να εχεις καποια να σε χαιδευει τα καλοκαιρινα βραδια στο νησι ,θυμασαι?
Ποτε δεν κολλωσες σε κατι..Ησουν μεσα σε ολες τις τρελες,(μην ξεχναμε το κεφαλλονιτικο αιμα στις φλεβες σου) τα εβρισκες ολα αστεια,γελαγες με την καρδια σου!Να ξεχασω ποσα ειχες κανει με τους φιλους σου?απο τα κυνηγητα στο ληξουρι μεχρι τις βλακειες στον ησαπ....θυμασαι?
Ποτε σου δεν κρατησες κακια σε καποιον,τα αντιμετωπιζες ολα με χαμογελο.Σε προδοσαν πολλοι φιλοι,πολλες γκομενες αλλα εσυ ησουν παντα εκει να τους σταθεις οτι και αν γινοταν!Κανεις ποτε δεν ειπε οτι δεν ησουν ενταξει..ολοι τα καλυτερα!Ποτε δεν πικρανες κανεναν και αν το εκανες αμεσως ζηταγες συγγνωμη....θυμασαι?
Καποτε ηταν ετσι,τωρα ολοι ρωτανε για σενα,που ειναι?Που χαθηκε?Πεθανε?ή χειροτερα μεγαλωσε?Δεν ξερω τι να πω,απλα γνεφω καταφατικα,μη προσεχοντας,μη δινοντας σημασια,μη ξεροντας....Παλιοι ερωτες ακομα σε ζητουν στο τηλεφωνο ,παλιοι φιλοι σε ψαχνουν σε μερη που συχναζες,στα μερη που εκανες πλακα με μεγαλες χαρουμενες παρεες,σε μερη που χορευαμε ολοι και<< νοιωθαμε την μουσικη>>οπως ελεγες!θυμασαι?
Ολοι σε ψαχνουν παντου,εγω σε ψαχνω σπιτι.Σχεδον ολα αθυκτα.Λειπουν μονο η κιθαρα που γρατζουνιζες,ενω ελεγες σε ολους οτι παιζεις επιδεξια και ενα γαλαζιο κασκολ.Οι γονεις σου δεν ρωτησαν ποτε που πηγες,ποτε δεν καταλαβαν πως εφυγες.Το στερεοφονικο ειναι ακομα ανοιχτο,χωρις φωνη,αλλα ανοιχτο...οι κουρτινες κλειστες,το λαπτοπ ανοιχτο δειχνει μια φωτογραφια ενος κοριτσιου.....ενος κοριτσιου που καποτε κοιταζες γεματος ερωτα,δεν την ειχες δειξει σε κανεναν,την κρατουσες για σενα......αλλα οσο την κρατουσες εσυ αλλο τοσο σε αφηνε εκεινη.....θυμασαι?
Τωρα δεν ξερω που εισαι,εχω χασει τα ιχνη σου,κατι μου λεει ομως οτι κανεις καθε μερα μια διαδρομη που ειχες κανει καποτε με καποια με αγαπουσες και θα την κανεις συνεχεια μεχρι να φυγεις απο τον κοσμο τουτο για να βαδισεις στην αιωνιοτητα.Μια μερα εψαξα να σε βρω εκει,στην πλατεια,εβρεχε θυμαμαι,καθομουν μεσα στην βροχη και κοιταγα γυρω μου για να σε δω.Γυρω μου κοσμος ετρεχε αποφευγοντας την βροχη.Ξαφνικα στα σκαλακια πισω απο την εκκλησια ειδα μια σκια,ακουσα την χορδη μιας κιθαρας,σε ειδα,ετρεξα να σε πιασω αλλα αρχισες να τρεχεις,περασες τον δρομο γρηγορα με κοιταξες με τα γεματα δακρυα ματια σου,σε κοιταξα,η καρδια μου εχασε λιγους χτυπους πηγα να φωναξω,να πω<<μην φευγεις!>> αλλα τοτε περναγε ενα λεφορειο και μεχρι να περασει ειχες χαθει,περασα τον δρομο αλλα τιποτα,ειχες εξαφανιστει.Γυρισα πισω στα σκαλακια που καθοσουν και ειδα ενα πεταμενο χαρτι,υγρο απο την βροχη,εσκιψα,το πηρα,καθισα στα σκαλια χωρις να τραβηξω τα ματια μου απο πανω του και το ανοιξα με προσοχη,μεσα ειδα τον γραφικο σου χαρακτηρα.Ηταν για μενα και ελεγε..
Συγγνωμη που σε εχω αφησει μονο σου τοσο καιρο,
συγγνωμη που εκανα το ενα να γινει δυο.
Συγγνωμη που δεν ζητησα την βοηθεια σου πιο νωρις,
και τωρα το μετανιωνω καθε μερα του μαρτυριου μου αυτου.
Συγγνωμη που συνεχιζω και σε πληγωνω,
μα δεν μπορω να ειμαι κοντα σου και να με βλεπεις ετσι.
Καποιος απο εμας επρεπε να θρηνησει αυτην την κοπελα,
Και απο το να πονεσεις εσυ,
Καλυτερα να πονεσω εγω.
Μην κλαις τα βραδια για κεινην,συνεχισε την ζωη σου......σε παρακαλω.
Κανε υπομονη και περιμενε με σε παρακαλω γιατι εισαι οτι μου εχει απομεινει,
οτι μετραγε πραγματικα γαι μενα,
ο ευατος μου..
Συγγνωμη,
εσυ.
Αυτα ελεγε το γραμμα και με εκανε να κλαψω σαν παιδι,τοτε φωναξα,τοσο δυνατα,που τα περιστερια πεταξαν μακρια<<ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ>>.Εβαλα το σημειωμα στην κωλοτσεπη και εφυγα,λυπημενος ναι αλλα βαθια μεσα μου ηξερα οτι το εκανε και για τους δυο μας,καποιος απο εμας επρεπε να το κανει και το εκανε αυτος για να ειμαι εγω καλα.Επισης μπορει να μην ηταν καλα αλλα ξερω οτι καποτε θα γυρισει και θα ειναι ολα οπως παλια.
Σε ευχαριστω για τις μαχες που εδωσες για μενα,για αυτες που δινεις και αυτες που θα δωσουμε μαζι στο μελλον..
Να εισαι καλα εκει που βρισκεσαι,θα σε περιμενω για παντα.
½ ενος νεφεληγερέτη..
Εισαι ο αγερας που με ξεσηκωσε....
εισαι ο αγερας που με ξεσηκωσε,
εκεινος ο αγερας που με χαιδευε στο πλοιο,
που με εκανε να κρυωνω τα χειμωνιατικα πρωινα,
και να ερωτευομαι τα αυγουστιατικα βραδυα...
εισαι ενα δειλο χαδι νεου που φοβαται την απογοητευση,
ενα μαγικο ηλιοβασιλεμα που οι κοκκινες ακτινες του θυμιζουν αιμα,
εισαι εκεινο το κυκλαμινο που φιλησες γλυκα,
μα ποτε δεν εκοψες
εισαι ενα παλιο βρομικο καραβι,
μεγαλο,
γερο σκαρι,
αλλα καταραμενο να μην πιανει ποτε λιμανι.
Εισαι ενα ονειρο,
Ενα ονειρο καλοκαιριου,
Γιατι τα ονειρα του καλοκαιριου ειναι που κανουν την διαφορα,
Που λενε σε αγαπω και πηδανε στην μαυρη θαλασσα.
Εισαι μια μικρη νεραιδα του δασους,
Κρυμμενη αλλοτε στις φυλλοσιες,
Αλλοτε στις ιστοριες που λεγονται διπλα στο τζακι,
Μα πιο συχνα κρυμμενη στα ονειρα μου.
Εισαι ο χρονος,
Που κυλαει πολυ αργα μακρια σου,
Και εφιαλτικα γρηγορα κοντα σου,
Κανοντας με να παρακαλαω για λιγα δευτερολεπτα ακομα μαζι σου.
Εισαι ενα αστερι,
Τοσο ιδιο διπλα σε χιλιαδες αλλα,
Μα και τοσο τοσο διαφορετικο,
Φωτεινο, μεγαλο,ομορφο.
Εισαι ενας γρυφος,
Που με παιδευει πολυ,
Μα οταν σε λυνω,
Χαιρομαι σαν μικρο παιδι που ειδε παιχνιδι.
Εισαι το σ’αγαπω που λεει η καρδια μου οταν σε νοιωθει κοντα,
Το σ’αγαπω που λενε τα χειλια μου οταν σε αγγιζουν,
Το σ’αγαπω που λενε τα ματια μου οταν σε βλεπουν,
το σ’αγαπω που λεω οταν μυριζω τα μαλλια σου,
το σ’αγαπω που φωναζω οταν αναπνεω.
Νεφεληγερρτης,
Ο στοχαστης της μοναξιας+(#@@#12)=
εκεινος ο αγερας που με χαιδευε στο πλοιο,
που με εκανε να κρυωνω τα χειμωνιατικα πρωινα,
και να ερωτευομαι τα αυγουστιατικα βραδυα...
εισαι ενα δειλο χαδι νεου που φοβαται την απογοητευση,
ενα μαγικο ηλιοβασιλεμα που οι κοκκινες ακτινες του θυμιζουν αιμα,
εισαι εκεινο το κυκλαμινο που φιλησες γλυκα,
μα ποτε δεν εκοψες
εισαι ενα παλιο βρομικο καραβι,
μεγαλο,
γερο σκαρι,
αλλα καταραμενο να μην πιανει ποτε λιμανι.
Εισαι ενα ονειρο,
Ενα ονειρο καλοκαιριου,
Γιατι τα ονειρα του καλοκαιριου ειναι που κανουν την διαφορα,
Που λενε σε αγαπω και πηδανε στην μαυρη θαλασσα.
Εισαι μια μικρη νεραιδα του δασους,
Κρυμμενη αλλοτε στις φυλλοσιες,
Αλλοτε στις ιστοριες που λεγονται διπλα στο τζακι,
Μα πιο συχνα κρυμμενη στα ονειρα μου.
Εισαι ο χρονος,
Που κυλαει πολυ αργα μακρια σου,
Και εφιαλτικα γρηγορα κοντα σου,
Κανοντας με να παρακαλαω για λιγα δευτερολεπτα ακομα μαζι σου.
Εισαι ενα αστερι,
Τοσο ιδιο διπλα σε χιλιαδες αλλα,
Μα και τοσο τοσο διαφορετικο,
Φωτεινο, μεγαλο,ομορφο.
Εισαι ενας γρυφος,
Που με παιδευει πολυ,
Μα οταν σε λυνω,
Χαιρομαι σαν μικρο παιδι που ειδε παιχνιδι.
Εισαι το σ’αγαπω που λεει η καρδια μου οταν σε νοιωθει κοντα,
Το σ’αγαπω που λενε τα χειλια μου οταν σε αγγιζουν,
Το σ’αγαπω που λενε τα ματια μου οταν σε βλεπουν,
το σ’αγαπω που λεω οταν μυριζω τα μαλλια σου,
το σ’αγαπω που φωναζω οταν αναπνεω.
Νεφεληγερρτης,
Ο στοχαστης της μοναξιας+(#@@#12)=
Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2008
Μονογραμμα
Το παρακατω κειμενο ειναι το "μονογραμμα"του Ο.Ελυτη το οποιο κατα την δικη μου ταπεινη γνωμη,την γνωμη ενος νεφεληγερετη ειναι οτι πιο ομορφο εχει γραφτει ποτε για την αγαπη.Για την αγαπη και την δυναμη της,την αγαπη και την δυναμη της που κανει τον ανθρωπο πιο δυνατο και του επιτρεπει να κανει πραγματα που ποτε δεν τα εχει φανταστει...καλη αναγνωση,
Νεφελγερετης....
ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
Ι
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
της παλάμης , η Μοίρα , σαν κλειδούχος
μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο καιρός
πως αλλιώς , αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.
ΙΙ
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
χωρίς εμάς και τραγουδώ τα άλλα που πέρασαν
εάν είναι αλήθεια
μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
κι κιθάρες που αναβόσβηναν κάτω από τα νερά
τα "πίστεψε με" και τα "μη"
μια στον αέρα , μια στην μουσική
τα δυο μικρά ζώα , τα χέρια μας
που γύρευαν ν'ανεβουνε το ένα στο άλλο
η γλάστρα με το δροσάχι στις ανοιχτές αυλόπορτες
και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχοντουσαν μαζί
πάνω απ'τις ξερολιθιές , πίσω από τους φράχτες
την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
κι έτρεμε τρεις φορές το μώβ τρεις μέρες πάνω από τους καταρράχτες
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
στον τοιχο , τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.
ΙΙΙ
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
επειδή σ'αγαπω και στην αγάπη ξέρω
να μπαίνω σαν Πανσέληνος
από παντου , για το μικρό το πόδι μες στ'αχανη σεντόνια
να μαδάω γιασεμιά-κι έχω την δύναμη
αποκοιμισμένη , να φυσώ να σε πηγαίνω
μεσ'απο φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασκημίζουνε
ακουστά σ'εχουν τα κύματα
πως χαιδεύεις , πως φιλάς
πως λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
τριγύρω στον λαιμό στον όρμο
πάντα εμείς το φως και η σκιά
πάντα εσύ τ'αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
τα δετά τριαντάφυλλα , το νερό που κρυώνει
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
το γερτό παντζούρι εσύ , ο αέρας που το ανοίγει εγώ
επειδή σ'αγαπώ και σ'αγαπω
πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα , τοσο η βοή στον άνεμο
τόσο η στάλα στον αέρα , τοσο η σιγαλιά
τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
κάμαρα τ'ουρανου με τ'αστρα
τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
που πια δεν έχω τίποτα άλλο
μες τους τέσσερις τοίχους , το ταβάνι , το πάτωμα
να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
να μυριζει από σένα και ν'αγριεύουν οι ανθρωποι
επειδή το αδοκίμαστο και το απ'αλλου φερμένο
δεν τ'αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς , μ'ακούς
είναι νωρίς ακόμη μες τον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα
IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ'ακούς
δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ'ακούς
το χαμένο μου αίμα και το μυτερό , μ'ακούς
μαχαίρι
σαν κριάρι που τρέχει μες τους ουρανούς
και των άστρων τους κλώνους τσακιζει, μ'ακους
είμαι εγώ , μ'ακούς
σ'αγαπώ , μ'ακούς
σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
το λευκό νυφικό της Οφηλιας , μ'ακούς
που μ'αφήνεις , που πας και ποιος , μ'ακους
σου κρατεί το χέρι πάνω απ'τους κατακλυσμούς
οι πελώριες λιανές και των ηφαιστείων οι λαβές
θα'ρθει μέρα , μ'ακους
να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα , μ'ακους
να γυαλίσει επάνω τους η απονιά , μ'ακους
των ανθρώπων
και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
στα νερά ένα-ένα, μ'ακους
τα πικρά μου βότσαλα μετρώ , μ'ακους
κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία , μ'ακους
οπου κάποτε οι φιγούρες Των Άγιων
βγάζουν δάκρυ αληθινό , μ'ακους
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά , μ'ακους
ενα πέρασμα βαθύ να περάσω
περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
πουθενά δεν πάω , μ'ακους
Η κανείς η κι οι δυο μαζί, μ'ακους
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και , μ'ακους
της αγάπης
μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς , μ'ακους
σ'αλλη γη , σ'αλλο αστέρι , μ'ακους
δεν υπάρχει το χώμα , δεν υπάρχει ο αέρας
που αγγίξαμε , ο ίδιος , μ'ακους
και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ'αλλους καιρούς
από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες , μ'ακους
να τινάξει λουλούδι , μονο εμείς , μ'ακους
μες στη μέση της θάλασσας
από μόνο το θέλημα της αγάπης , μ'ακους
ανεβάσαμε ολόκληρο νησί , μ'ακους
με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Ακου , ακου
ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει - ακούς;
ποιος γυρεύει τον αλλο , ποιος φωνάζει - ακούς;
ειμ'εγω που φωνάζω κι ειμ' εγώ που κλαιω , μ'ακους
σ'αγαπω , σ'αγαπω...μ'ακους
για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
με σοφές παραμάνες και μ'ανταρτες απόμαχους
από τι να'ναι που έχεις την θλίψη του αγριμιού
την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
και γιατί λεει , να μέλλει κοντά σου , να'ρθω
που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό
και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
στα μέρη τ'αψηλα της Κρήτης τίποτα
για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι
πιο δω , πιο κει, προσεχτικά , σ'ολο το γύρο
του γιαλού του προσωπου , τους κολπους , τα μαλλιά
στον λόφο κυματίζοντας αριστερά
το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
βυθού , μεσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
ψηλά στο δώμα η πίσω στις πλάκες της αυλής
με τ'αλογο του Άγιου και το αυγό της Ανάστασης
σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
να χωράς στο κερακίτη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
που κανείς να μην έχει δει κι ακούσει
τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη-άκρη στον αυλόγυρο
για σενα , ουτε η γερόντισσα μ'ολα της τα βοτάνια
για σένα μόνο εγω , μπορει , και η μουσική
που διώχνω μέσα μου αλλ'αυτη γυρίζει δυνατότερη
για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρόνων
το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει την θύμηση
και να το χώμα , να τα περιστερια , να η αρχαία μας γη.
VI
Έχω δει πολλά και η γη μεσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
η πέτρα η κοφτερή , ωραιότερα
το μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
της θάλασσας
ετσι σ'εχω κοιτάξει που μου αρκεί
να'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
μες το αυλάκι που το πέρασμα σου αφήνει
σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθει
και να παίζει με τ'ασπρο και το κυανό η ψυχή μου!
νικη , νικη όπου έχω νικηθεί
για τη ρολογια και για το γκιουλ-μπρισίμι
πηγαινε , πηγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
μονος , και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
μονος , και ας ειμ'εγω η πατρίδα που πενθεί
ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
μόνος , ο αέρας δυνατός και μόνος τ'ολοστρογγυλο
βότσαλο στο βλεφαρισμό του σκοτεινού βυθού
ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
τον Παράδεισο!
VII
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
εχω ρίξει μες στ'απατα μιαν ηχώ
να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο......
Νεφελγερετης....
ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
Ι
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
της παλάμης , η Μοίρα , σαν κλειδούχος
μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο καιρός
πως αλλιώς , αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.
ΙΙ
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
χωρίς εμάς και τραγουδώ τα άλλα που πέρασαν
εάν είναι αλήθεια
μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
κι κιθάρες που αναβόσβηναν κάτω από τα νερά
τα "πίστεψε με" και τα "μη"
μια στον αέρα , μια στην μουσική
τα δυο μικρά ζώα , τα χέρια μας
που γύρευαν ν'ανεβουνε το ένα στο άλλο
η γλάστρα με το δροσάχι στις ανοιχτές αυλόπορτες
και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχοντουσαν μαζί
πάνω απ'τις ξερολιθιές , πίσω από τους φράχτες
την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
κι έτρεμε τρεις φορές το μώβ τρεις μέρες πάνω από τους καταρράχτες
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
στον τοιχο , τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.
ΙΙΙ
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
επειδή σ'αγαπω και στην αγάπη ξέρω
να μπαίνω σαν Πανσέληνος
από παντου , για το μικρό το πόδι μες στ'αχανη σεντόνια
να μαδάω γιασεμιά-κι έχω την δύναμη
αποκοιμισμένη , να φυσώ να σε πηγαίνω
μεσ'απο φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασκημίζουνε
ακουστά σ'εχουν τα κύματα
πως χαιδεύεις , πως φιλάς
πως λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
τριγύρω στον λαιμό στον όρμο
πάντα εμείς το φως και η σκιά
πάντα εσύ τ'αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
τα δετά τριαντάφυλλα , το νερό που κρυώνει
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
το γερτό παντζούρι εσύ , ο αέρας που το ανοίγει εγώ
επειδή σ'αγαπώ και σ'αγαπω
πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα , τοσο η βοή στον άνεμο
τόσο η στάλα στον αέρα , τοσο η σιγαλιά
τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
κάμαρα τ'ουρανου με τ'αστρα
τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
που πια δεν έχω τίποτα άλλο
μες τους τέσσερις τοίχους , το ταβάνι , το πάτωμα
να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
να μυριζει από σένα και ν'αγριεύουν οι ανθρωποι
επειδή το αδοκίμαστο και το απ'αλλου φερμένο
δεν τ'αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς , μ'ακούς
είναι νωρίς ακόμη μες τον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα
IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ'ακούς
δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ'ακούς
το χαμένο μου αίμα και το μυτερό , μ'ακούς
μαχαίρι
σαν κριάρι που τρέχει μες τους ουρανούς
και των άστρων τους κλώνους τσακιζει, μ'ακους
είμαι εγώ , μ'ακούς
σ'αγαπώ , μ'ακούς
σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
το λευκό νυφικό της Οφηλιας , μ'ακούς
που μ'αφήνεις , που πας και ποιος , μ'ακους
σου κρατεί το χέρι πάνω απ'τους κατακλυσμούς
οι πελώριες λιανές και των ηφαιστείων οι λαβές
θα'ρθει μέρα , μ'ακους
να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα , μ'ακους
να γυαλίσει επάνω τους η απονιά , μ'ακους
των ανθρώπων
και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
στα νερά ένα-ένα, μ'ακους
τα πικρά μου βότσαλα μετρώ , μ'ακους
κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία , μ'ακους
οπου κάποτε οι φιγούρες Των Άγιων
βγάζουν δάκρυ αληθινό , μ'ακους
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά , μ'ακους
ενα πέρασμα βαθύ να περάσω
περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
πουθενά δεν πάω , μ'ακους
Η κανείς η κι οι δυο μαζί, μ'ακους
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και , μ'ακους
της αγάπης
μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς , μ'ακους
σ'αλλη γη , σ'αλλο αστέρι , μ'ακους
δεν υπάρχει το χώμα , δεν υπάρχει ο αέρας
που αγγίξαμε , ο ίδιος , μ'ακους
και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ'αλλους καιρούς
από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες , μ'ακους
να τινάξει λουλούδι , μονο εμείς , μ'ακους
μες στη μέση της θάλασσας
από μόνο το θέλημα της αγάπης , μ'ακους
ανεβάσαμε ολόκληρο νησί , μ'ακους
με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Ακου , ακου
ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει - ακούς;
ποιος γυρεύει τον αλλο , ποιος φωνάζει - ακούς;
ειμ'εγω που φωνάζω κι ειμ' εγώ που κλαιω , μ'ακους
σ'αγαπω , σ'αγαπω...μ'ακους
για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
με σοφές παραμάνες και μ'ανταρτες απόμαχους
από τι να'ναι που έχεις την θλίψη του αγριμιού
την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
και γιατί λεει , να μέλλει κοντά σου , να'ρθω
που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό
και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
στα μέρη τ'αψηλα της Κρήτης τίποτα
για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι
πιο δω , πιο κει, προσεχτικά , σ'ολο το γύρο
του γιαλού του προσωπου , τους κολπους , τα μαλλιά
στον λόφο κυματίζοντας αριστερά
το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
βυθού , μεσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
ψηλά στο δώμα η πίσω στις πλάκες της αυλής
με τ'αλογο του Άγιου και το αυγό της Ανάστασης
σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
να χωράς στο κερακίτη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
που κανείς να μην έχει δει κι ακούσει
τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη-άκρη στον αυλόγυρο
για σενα , ουτε η γερόντισσα μ'ολα της τα βοτάνια
για σένα μόνο εγω , μπορει , και η μουσική
που διώχνω μέσα μου αλλ'αυτη γυρίζει δυνατότερη
για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρόνων
το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει την θύμηση
και να το χώμα , να τα περιστερια , να η αρχαία μας γη.
VI
Έχω δει πολλά και η γη μεσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
η πέτρα η κοφτερή , ωραιότερα
το μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
της θάλασσας
ετσι σ'εχω κοιτάξει που μου αρκεί
να'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
μες το αυλάκι που το πέρασμα σου αφήνει
σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθει
και να παίζει με τ'ασπρο και το κυανό η ψυχή μου!
νικη , νικη όπου έχω νικηθεί
για τη ρολογια και για το γκιουλ-μπρισίμι
πηγαινε , πηγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
μονος , και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
μονος , και ας ειμ'εγω η πατρίδα που πενθεί
ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
μόνος , ο αέρας δυνατός και μόνος τ'ολοστρογγυλο
βότσαλο στο βλεφαρισμό του σκοτεινού βυθού
ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
τον Παράδεισο!
VII
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
εχω ρίξει μες στ'απατα μιαν ηχώ
να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο......
Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2008
Το τελειο κοριτσι
Επικαλουμε το βιβλιο του Ο.Ελυτη "μαρια νεφελη" μεσα στο οποιο κανει γνωστα τα συναισθηματα του για ενα κοριτσι,την μαρια νεφελη η οποια ηταν κατι το διαφορετικο(οπως αναφερει),το ονειρικο,το παραμυθενιο,το ουτοπικο,το ΠΑΡΑΞΕΝΟ...Ετσι και εγω αποφασισα σαν φορο τιμης στο εργο του πρωτου νεφεληγερετη να αρχισω απο κατι που τον "βασανισε" αρκετα, τον αληθινο ερωτα,ετσι σας κανω γνωστη την δικη μου "μαρια νεφελη" .....
Ξερεις κατι?Ολοι ψαχνουμε την Μαρια Νεφελη μας.Ολοι εχουμε σκεφτει πως θα θελαμε να ηταν το αλλο μας μισο.........που θα περναγαμε μια τελεια ζωη μαζι του............μονο στην αγκαλια του που θα λειτουργουσε σαν ασπιδα για να διωξει καθετι κακο.
Η Μαρια Νεφελη μου?Η Μαρια Νεφελη μου θα εχει μακρια μαλλια που θα ανεμιζουν το καλοκαιρακι στο πλοιο για το νησι και τον χειμωνα απο το ψυχρο βορινο αερακι.Θα μοιριζουν αλλοτε θαλασσινο αερακι και αλλοτε βροχη......Τα ματια της,δυο ομορφα μεγαλα πρασινα κεχριμπαρια που μεσα τους θα καθρεφτιζεται ο καλοκαιρινος νυχτερινος ουρανος,ενας ουρανος γεματος αστερια,κατω απο τον οποιο θα μου λεει ιστοριες για αυτα και για τους σχηματισμους τους...και εγω?Εγω θα τρεχω σαν παιδι,σαν παιχνιδιαρικο σκυλι,να πιασω οσα απο αυτα πεφτουν για να τις τα χαρισω,να την κανω ευτυχισμενη.Τα μαγουλα της?ροδινα....η μυτη της?γαλλικη.Τα χειλη της θα εχουν ενα ξεθοριασμενο ροζ χρωμα και η γευση τους?Θα ειναι αλμυρα σαν το θαλασσινο νερο.Θα ζω για ενα της φιλι,θα ζω μονο για να την φιλαω,για να νιωθω την αλμυρα,για να νιωθω εκεινη......Ο λαιμος της απαλος τοσο απαλος που οταν τον δαγκωνω θα απομακρυνεται γελωντας και θα με ψευτομαλωνει,εγω θα παιρνω θιγμενο υφος και γελωντας θα με σφιγγει στην αγκαλια της,στην ζεστη αγκαλια της.Το σωμα της θα ειναι καλοσχηματισμενο,ολο.Εκτος απο ενα σημειο, την κοιλιτσα της για την οποια θα την πειραζω.Θα της λεω να κοψει το πολυ φαγητο,εκεινη θα μου κραταει μουτρα αλλα θα πηγαινω να της κανω ναζια και στο τελος θα με συγχωρει....
Η Μαρια Νεφελη μου θα μου λεει τις νυχτες ιστοριες για τα αστερια που μονο εκεινη ξερει τοσα πολλα μεχρι οσοτου θα εχω κοιμηθει.Τοτε θα με ξυπναει για να μου πει ποσο με αγαπα.Θα την παιρνω στην αγκαλια μου,θα της λεω οτι ειναι η ζωη μου και οτι θα παψω να την αγαπω μονο οταν θα σταματησουν να λαμπουν τα αστρα,τα αστρα που τοσο εκεινη αγαπα,θα μου χαμογελα,τα υπεροχα πρασινα ματια της θα με κοιτανε κατευθειαν στα ματια.Η αντανακλαση του νυχτερινου ουρανου στα ματια της θα ειναι τοσο ομορφη,θα αποκοιμιεται στην αγκαλια μου και θα δειχνει τοσο γαληνια,τοσο γαληνια.Τοτε εγω θα καθομαι φυλακας διπλα της χωρις να κοιμηθω ουτε λεπτο.Γιατι?Γιατι θα φοβαμαι μην την χασω...μην ξυπνησω και δεν ειναι εκει,μην ηταν ενα ονειρο που χαθηκε στο φως της ημερας.Θα το καταλαβαινει θα μου πιανει το χερι σφιχτα λεγοντας οτι με αγαπα και οτι θα ειναι για παντα μαζι μου,οτι δεν μπορει χωρις εμενα και δεν θα φυγει ποτε μακρια μου.Μετα θα δινουμε ραντεβου σε ενα κοινο ονειρο,σε ενα ονειρο που θα ειμαστε μονο οι δυο μας πεσμενοι στο κεντρο ενος λιβαδιου με λευκες μαργαριτες.Θα ρωταει τις μαργαριτες αν την αγαπω και εγω θα καθομαι να την κοιταζω.Θα την ρωταω,δεν πιστευεις οτι σε αγαπαω και θα μου απανταει γελωντας οτι δεν την εχω πεισει ακομα.Τοτε θα σηκωνομαι ορθιος και θα φωναζω δυνατα με ολη μου την δυναμη οτι την αγαπω.......θα τρεχει,θα με αγκαλιαζει,θα με ριχνει κατω,θα μου λεει<<τερμα οι μαργαριτες για μενα>> και θα με φιλαει στο στομα...Η ωρα θα εχει περασει ετσι θα πρεπει να φυγουμε.Θα εχει ξημερωσει το μικρο απλυτο προσωπακι της θα φανταζει τοσο ομορφο,τοσο γαληνιο...Θα την γαργαλαω στα ποδαρακια της και εκεινη θα φωναζει να σταματησω και θα μου πεταει μαξιλαρια.....Θα πηγαινω στο μπανιο και θα της γραφω ραβασακια στον καθρεφτη με το κραγιον της..Θα γυρναω στο κρεβατι,θα κουκουλονομαι και θα της κανω ναζακια...Εκεινη θα γελαει,θα με αγκαλιαζει,θα με γαργαλαει και θα με διωχνει απο το κρεβατι....Θα της λεω οτι δεν την αγαπαω και εκεινη θα συνεχιζει να με γαργαλαει μεχρι να της πω οτι φυσικα και την αγαπαω....
Η Μαρια Νεφελη μου και εγω τα αυγουστιατικα βραδια στο ληξουρι θα καθομαστε αγκαλια στο πατωμα του μπαλκονιου σκεπασμενοι με μια κουβερτα και θα λεμε ιστοριες για τα αστερια, για τα αστερια που τοσο αγαπαμε.Θα μου λεει οτι αυτα τα φωτα που βλεπω ειναι τα ονειρα μας,τα ονειρα των ανθρωπων και το φεγγαρι ειναι προστατης τους σαν αλλη αιγυπτια σφιγγα.Εγω θα της λεω οτι τα αστερια ειναι οσοι εχουν φυγει,και οτι μας κοιταζουν απο μακρια φεγγοντας για να μην χασουμε τον δρομο μας.Τοτε θα την ρωτησω,ποιον αγαπας πιο πολυ εμενα ή τα αστερια?Εκεινη θα γυρισει θα με κοιταξει στα ματια-τα πρασινα ματια της θα φεγγουν αποκοσμα μεσα στην νυχτα-και θα μου πει σοβαρα,τα αστερια ειναι κατι το φανταστικο μονο οταν ειμαι μαζι σου.Μονο με εσενα καταλαβαινω γιατι υπαρχει τοσο ομορφια στην φυση,μονο με εσενα νιωθω τη αυρα της νυχτας.Θα την πω οτι την αγαπαω και οτι αυτο ειναι οτι πιο ομορφο εχω ακουσει στην ζωη μου.Θα μου πει σε αγαπαω.Θα την φιλησω...Τα σωματα μας θα γινουν ενα και αγκαλια οπως θα ειμαστε θα αρχισουμε να μιλαμε για τραγουδια.Γιατι ο Παπαζογλου ονομασε ενα τοσο θλιμενο τραγουδι αυγουστο θα την ρωτησω.Θα σκεφτει λιγο και θα μου απαντησει με σοφιστικε υφος.........
Η Μαρια Νεφελη μ δεν θα νοιαζεται για τους αλλους που θα την κοιτανε οταν χορευει στην βροχη,σε εναν τρελο χορο.Θα ζει την καθε στιγμη σαν να ειναι η τελευταια της.Την πρωτη φορα που την ειδα ηταν να κανει αυτο που της αρεσει τοσο πολυ,να χορευει.Περπαταγα στην βροχη και ξαφνικα την ειδα.Καθοταν σε εναν κεντρικο αθηναικο δρομο ακουγε μουσικη και λικνιζοταν μεσα στην βροχη.Τα ματια της ηταν κλειστα.Καθησα την κοιταξα για πολυ ωρα και ενιωσα το στομαχι μου αδειο και την καρδια μου να προσπαθει να βγει εξω..Δεν με ενοιαζε τιποτα αλλο μονο αυτη.Αρχισα να την πλησιαζω.Επρεπε να της πω κατι....Την σκουντιξα,ειχε τα πιο ομορφα ματια που ειδα μπροστα μου.Μου χαμογελασε...Της ειπα<<Τι ακους?>>,<<τον ηχο της βροχης μεσα απο την μουσικη>>μου απαντησε............................
Η Μαρια Νεφελη μου ζει μεσα στα ονειρα μου οχι στην καρδια μου.H καρδια μου κοιμαται και την περιμενει να ξυπνησει με ενα γλυκο φιλι.....
Νεφεληγερετης
Αφιερομενο στον πρωτο νεφεληγερετη που εκανε ολους μας να πιστεψουμε στον ερωτα,οπου και αν εισαι...
Ξερεις κατι?Ολοι ψαχνουμε την Μαρια Νεφελη μας.Ολοι εχουμε σκεφτει πως θα θελαμε να ηταν το αλλο μας μισο.........που θα περναγαμε μια τελεια ζωη μαζι του............μονο στην αγκαλια του που θα λειτουργουσε σαν ασπιδα για να διωξει καθετι κακο.
Η Μαρια Νεφελη μου?Η Μαρια Νεφελη μου θα εχει μακρια μαλλια που θα ανεμιζουν το καλοκαιρακι στο πλοιο για το νησι και τον χειμωνα απο το ψυχρο βορινο αερακι.Θα μοιριζουν αλλοτε θαλασσινο αερακι και αλλοτε βροχη......Τα ματια της,δυο ομορφα μεγαλα πρασινα κεχριμπαρια που μεσα τους θα καθρεφτιζεται ο καλοκαιρινος νυχτερινος ουρανος,ενας ουρανος γεματος αστερια,κατω απο τον οποιο θα μου λεει ιστοριες για αυτα και για τους σχηματισμους τους...και εγω?Εγω θα τρεχω σαν παιδι,σαν παιχνιδιαρικο σκυλι,να πιασω οσα απο αυτα πεφτουν για να τις τα χαρισω,να την κανω ευτυχισμενη.Τα μαγουλα της?ροδινα....η μυτη της?γαλλικη.Τα χειλη της θα εχουν ενα ξεθοριασμενο ροζ χρωμα και η γευση τους?Θα ειναι αλμυρα σαν το θαλασσινο νερο.Θα ζω για ενα της φιλι,θα ζω μονο για να την φιλαω,για να νιωθω την αλμυρα,για να νιωθω εκεινη......Ο λαιμος της απαλος τοσο απαλος που οταν τον δαγκωνω θα απομακρυνεται γελωντας και θα με ψευτομαλωνει,εγω θα παιρνω θιγμενο υφος και γελωντας θα με σφιγγει στην αγκαλια της,στην ζεστη αγκαλια της.Το σωμα της θα ειναι καλοσχηματισμενο,ολο.Εκτος απο ενα σημειο, την κοιλιτσα της για την οποια θα την πειραζω.Θα της λεω να κοψει το πολυ φαγητο,εκεινη θα μου κραταει μουτρα αλλα θα πηγαινω να της κανω ναζια και στο τελος θα με συγχωρει....
Η Μαρια Νεφελη μου θα μου λεει τις νυχτες ιστοριες για τα αστερια που μονο εκεινη ξερει τοσα πολλα μεχρι οσοτου θα εχω κοιμηθει.Τοτε θα με ξυπναει για να μου πει ποσο με αγαπα.Θα την παιρνω στην αγκαλια μου,θα της λεω οτι ειναι η ζωη μου και οτι θα παψω να την αγαπω μονο οταν θα σταματησουν να λαμπουν τα αστρα,τα αστρα που τοσο εκεινη αγαπα,θα μου χαμογελα,τα υπεροχα πρασινα ματια της θα με κοιτανε κατευθειαν στα ματια.Η αντανακλαση του νυχτερινου ουρανου στα ματια της θα ειναι τοσο ομορφη,θα αποκοιμιεται στην αγκαλια μου και θα δειχνει τοσο γαληνια,τοσο γαληνια.Τοτε εγω θα καθομαι φυλακας διπλα της χωρις να κοιμηθω ουτε λεπτο.Γιατι?Γιατι θα φοβαμαι μην την χασω...μην ξυπνησω και δεν ειναι εκει,μην ηταν ενα ονειρο που χαθηκε στο φως της ημερας.Θα το καταλαβαινει θα μου πιανει το χερι σφιχτα λεγοντας οτι με αγαπα και οτι θα ειναι για παντα μαζι μου,οτι δεν μπορει χωρις εμενα και δεν θα φυγει ποτε μακρια μου.Μετα θα δινουμε ραντεβου σε ενα κοινο ονειρο,σε ενα ονειρο που θα ειμαστε μονο οι δυο μας πεσμενοι στο κεντρο ενος λιβαδιου με λευκες μαργαριτες.Θα ρωταει τις μαργαριτες αν την αγαπω και εγω θα καθομαι να την κοιταζω.Θα την ρωταω,δεν πιστευεις οτι σε αγαπαω και θα μου απανταει γελωντας οτι δεν την εχω πεισει ακομα.Τοτε θα σηκωνομαι ορθιος και θα φωναζω δυνατα με ολη μου την δυναμη οτι την αγαπω.......θα τρεχει,θα με αγκαλιαζει,θα με ριχνει κατω,θα μου λεει<<τερμα οι μαργαριτες για μενα>> και θα με φιλαει στο στομα...Η ωρα θα εχει περασει ετσι θα πρεπει να φυγουμε.Θα εχει ξημερωσει το μικρο απλυτο προσωπακι της θα φανταζει τοσο ομορφο,τοσο γαληνιο...Θα την γαργαλαω στα ποδαρακια της και εκεινη θα φωναζει να σταματησω και θα μου πεταει μαξιλαρια.....Θα πηγαινω στο μπανιο και θα της γραφω ραβασακια στον καθρεφτη με το κραγιον της..Θα γυρναω στο κρεβατι,θα κουκουλονομαι και θα της κανω ναζακια...Εκεινη θα γελαει,θα με αγκαλιαζει,θα με γαργαλαει και θα με διωχνει απο το κρεβατι....Θα της λεω οτι δεν την αγαπαω και εκεινη θα συνεχιζει να με γαργαλαει μεχρι να της πω οτι φυσικα και την αγαπαω....
Η Μαρια Νεφελη μου και εγω τα αυγουστιατικα βραδια στο ληξουρι θα καθομαστε αγκαλια στο πατωμα του μπαλκονιου σκεπασμενοι με μια κουβερτα και θα λεμε ιστοριες για τα αστερια, για τα αστερια που τοσο αγαπαμε.Θα μου λεει οτι αυτα τα φωτα που βλεπω ειναι τα ονειρα μας,τα ονειρα των ανθρωπων και το φεγγαρι ειναι προστατης τους σαν αλλη αιγυπτια σφιγγα.Εγω θα της λεω οτι τα αστερια ειναι οσοι εχουν φυγει,και οτι μας κοιταζουν απο μακρια φεγγοντας για να μην χασουμε τον δρομο μας.Τοτε θα την ρωτησω,ποιον αγαπας πιο πολυ εμενα ή τα αστερια?Εκεινη θα γυρισει θα με κοιταξει στα ματια-τα πρασινα ματια της θα φεγγουν αποκοσμα μεσα στην νυχτα-και θα μου πει σοβαρα,τα αστερια ειναι κατι το φανταστικο μονο οταν ειμαι μαζι σου.Μονο με εσενα καταλαβαινω γιατι υπαρχει τοσο ομορφια στην φυση,μονο με εσενα νιωθω τη αυρα της νυχτας.Θα την πω οτι την αγαπαω και οτι αυτο ειναι οτι πιο ομορφο εχω ακουσει στην ζωη μου.Θα μου πει σε αγαπαω.Θα την φιλησω...Τα σωματα μας θα γινουν ενα και αγκαλια οπως θα ειμαστε θα αρχισουμε να μιλαμε για τραγουδια.Γιατι ο Παπαζογλου ονομασε ενα τοσο θλιμενο τραγουδι αυγουστο θα την ρωτησω.Θα σκεφτει λιγο και θα μου απαντησει με σοφιστικε υφος.........
Η Μαρια Νεφελη μ δεν θα νοιαζεται για τους αλλους που θα την κοιτανε οταν χορευει στην βροχη,σε εναν τρελο χορο.Θα ζει την καθε στιγμη σαν να ειναι η τελευταια της.Την πρωτη φορα που την ειδα ηταν να κανει αυτο που της αρεσει τοσο πολυ,να χορευει.Περπαταγα στην βροχη και ξαφνικα την ειδα.Καθοταν σε εναν κεντρικο αθηναικο δρομο ακουγε μουσικη και λικνιζοταν μεσα στην βροχη.Τα ματια της ηταν κλειστα.Καθησα την κοιταξα για πολυ ωρα και ενιωσα το στομαχι μου αδειο και την καρδια μου να προσπαθει να βγει εξω..Δεν με ενοιαζε τιποτα αλλο μονο αυτη.Αρχισα να την πλησιαζω.Επρεπε να της πω κατι....Την σκουντιξα,ειχε τα πιο ομορφα ματια που ειδα μπροστα μου.Μου χαμογελασε...Της ειπα<<Τι ακους?>>,<<τον ηχο της βροχης μεσα απο την μουσικη>>μου απαντησε............................
Η Μαρια Νεφελη μου ζει μεσα στα ονειρα μου οχι στην καρδια μου.H καρδια μου κοιμαται και την περιμενει να ξυπνησει με ενα γλυκο φιλι.....
Νεφεληγερετης
Αφιερομενο στον πρωτο νεφεληγερετη που εκανε ολους μας να πιστεψουμε στον ερωτα,οπου και αν εισαι...
προλογος
γεια σε ολους και καλη σας χρονια!ειμαι ο νεφεληγερετης και μεσα απο αυτο το ιστολογιο θα μαθετε τις σκεψεις μου επανω σε πολλα θεματα,τα ονειρα μου που ειναι απειρα καθως και τις ευαισθησιες μου.Το ονομα νεφεληγερετης προερχεται απο το βιβλιο<<Μαρια Νεφελη>>ενος ανθρωπου που αγαπησε την Ελλαδα,και ειδικοτερα το αιγαιο που την αγκαλιαζει,οσο κανεις αλλος.Αποφασισα να φτιακσω το ιστολογιο μου γιατι ειχα τοσα πολλα να πω και θα εσκαγα αν δεν τα ελεγα.....Λοιπον αυτα!.........Α!Δυο συμβουλες!Ζηστε τα ονειρα σας και μην αφησετε καμια στιγμη να σας ξεφυγει..οποιος θελει ας με ακολουθησει υποσχομαι πως θα τον οδηγησω σε εναν μαγικο κοσμο χωρις αγχος,στρες και εξωγηινους..........να ειστε ολοι καλα και μην ξεχνατε οι βροχερες μερες ειναι οι καλυτερες...Απλαυστε..τις!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
