Θα σε αγαπω για παντα,γιατι?δεν υπαρχει γιατι...δεν το διαλεξα εγω...αλλα η καρδια μου... καρδια μου αγαπησε τουτα τα χειλη,τουτα τα ματια,τουτη την μυτουλα που ειναι στολισμενη με το διαμαντακι,τουτο τον αμεθυστο στον λαιμο...αυτο το παντα χαμοελαστο προσωπο!πως να μην σε αγαπησω....εισαι αυτο που θα εκανε τους ποιητες να χαρουν γιατι αποδειχτηκαν οσα γραφουν τοσα χρονια...οσους τραγουδανε για διαμαντενιους ουρανους,για χρυσες βροχες,για φωτιες στο λιμανι να κλαψουν απο χαρα οταν σε ακουσουν ψιθυριζεις τα τραγουδια τους....θα σου πω κατι..η φωτια στο λιμανι μονο οταν την ψιθυριζεις εσυ με μαγευει...και κανει το κοριτσι να μην φευγει ποτε απο το νησι....εισαι διαμαντη,ή καλυτερα αμεθυστος....προσκυνω την ψυχη σου,και προσευχω σε οποιον υπαρχει εκει ψηλα να μου χαρισει μια ελπιδα...μια ελπιδα που εχει χαθει,να μου θυμισει πως πιανεις τα μαγουλα μου(οχι πως θα το ξεχασω ποτε)...πως τα χειλια κανουν τα παντα να φαινονται ζεστα,γαληνια.......δεν μου αρεσει η βροχη μου ειχες πει μια βραδια χειμωνιατικη σε ενα παγκακι στην διονυσιου αεοπαγειτου για σενα θα εμενα σπιτι και θα την απαρνιομουν σου ελεγα...ΣΤΑΜΑΤΑ!το παρελθον ειναι παρελθον....το παρον υπαρχει τωρα..το παρον μας ειναι μια αποσταση εξι ωρων,σημερα ειδα στην Athens voice οτι καποιος σε ψαχνει λεει πως σε αγαπα και οτι ξερεις ποιος ειναι....θα μου πεις υπαρχουν και αλλες με αυτο το ονομα,μου το εχεις ξαναπει,ετσι δεν ειναι?αλλα εσυ εισαι....λεει επανω το μερος πυ πηγες διακοπες.....αλλα,θα μαι παντα εγω μεστο οπλο σου σφαιρα να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα.Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι να κοιτάς μακριά τη φωτιά στο λιμάνι.Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι στο κομμάτι που λείπει απ' το σπασμένο καθρέφτη,στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει.Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο και μου λες λοιπόν θυμίσου μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλια.Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα να χτυπάς το νερό, να χτυπάς τον αέρα να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει τις φωτιές στα ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι.Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...Γελάς καθώς το πλοίο...Γελάς γιατί σε θέλω κατεβάζεις το καπέλο και μου λες λοιπόν θυμίσου σαν ταινία η ζωή σου να κυλά.Ξέρω ένα παιδί που... Όταν θα τελειώσει ξαφνικά το καλοκαίρι όταν θα 'χω φύγει μακριά σε κάποιο αστέρι τίποτα να μη φοβάσαι να με θυμάσαι γιατί σ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τη δική μου τη ζωή.Όταν θα χαθούν οι αγάπες κι οι φιλίες όταν θα με βλέπεις στις παλιές φωτογραφίες τις βραδιές που δεν κοιμάσαι να με θυμάσαι γιατ'ι σ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τη δική μου τη ζωή.Όταν θα κοιτάς την άδεια θέση στο τραπέζι όταν θα ακούσεις το τραγούδι αυτό να παίζει μη δακρύζεις μη λυπάσαι να με θυμάσαι γιατί σ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τη δική μου τη ζωή...σε αγαπω ρε(μακαρι να μπορουσα να πω το ονομα σου)...δεν θελω μια ζωη χωρις εσενα.....θελω μια ζωη στην αγκαλια σου..καλη επιτυχια φετος γιατι ειναι δυσκολο αυτο που επελεξες...και να ξερεις οτι ειναι τυχεροι οσοι ζουν στην καινουργια σου πολη...και ευχομαι η λιμνη και το βουνο να σου δειξουν τα μυστικα της βροχης..και ισως καποτε αποκτησουμε το σπιτι στην φλωρεντια ή αλεξανδρια που παντα θελαμε....
Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού
και κοιτάω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι
κι αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά
τώρα τους φωτίζει αυτό το υπέροχο αστέρι
τους κοιτάω να πλανιούνται μακρυά
πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη
κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει
κάποιος απ' αυτούς θα ξέρει
κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει

άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι

Στέκομαι στην πόρτα σου μπροστά
και διαβάζω ένα μήνυμα γραμμένο με μαχαίρι
ότι έπρεπε να φύγουνε ξανά
ότι τώρα διασχίζουν το μεγάλο μεσημέρι
και την πιο παραμυθένια αμμουδιά
πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει
κάποιος απ' αυτούς θα ξέρει
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει
μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει
θυμήσου, τότε που σ' άφησαν μονάχο
τον σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο
το βράχο, που επάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς
για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι
κάνει να ακούγεται κι αυτό το βράδυ
ο ήχος απ' τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι, η μοίρα
θυμάμαι τ' άρωμά της
τους σκύλους που ησυχάζανε κάτω απ' τα βλέμματά της
πήγαινε δε θα το μετανιώσεις
πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις
θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της
μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της