ημερολογιο ενος πληγωμενου

αυτο το κειμενο εχει γραφτει σε μια εποχη που εβλεπα μονο εχθρους γυρω μου,τους φιλους μου που προσπαθουσαν να με βοηθησουν μακρια και το χειροτερο τον εαυτο μου να με εχει αφησει............



Φιλαρακο μου καλε,εαυτουλη μου χρυσε,πολυτιμε,μοναδικε.Τι κανεις?το ξερω οτι δεν εισαι καλα,οτι πονας, οτι βασανιζεσαι.Ξερω οτι αγαπησες,ειμαι σιγουρος οτι αγαπησες,το αισθανομαι ψυχη μου.Σε καταλαβαινω,ποτε δεν ηταν ετσι,ποτε δεν νοιωσαμε ετσι,θυμασαι?τοσα χρονια που ειμαστε μαζι ποτε!Το καταλαβαινω το μονο που θες να κανεις ειναι να φωναξεις ποναω!Ποναω!βοηθηστε με!Αλλα ποιος μπορει αραγε να σε βοηθησει?
Σε επιασα πολλες φορες να καθεσαι στην γωνια του κρεβατιου και να κλαις,να ζητας βοηθεια,να αυτοτραυματιζεσαι,να κοιτας τον ουρανο εξω απο το παραθυρο,μα οταν προπαθησα να σε ακουμπησω εξαφανιστηκες.Σε εψαξα σε ολο το δωματιο μα ειχες φυγει μακρια,ειχες παει να συνεχισεις τον θρηνο σου αλλου,σε αλλα μερη...σε μερη που εβρεχε αιωνες τωρα συνεχεια,σε μερη που κανενας δεν ηξερε ποιος εισαι,και κανεις δεν θα σε ρωταγε, γιατι.
Θυμαμαι παντα σου αρεσε η βροχη,παντα με εσπρωχνες κατω απο την βροχη,κλωτσαγες την καρδια μου και φωναζες με παθος<<νοιωσε το!>>Καθομασταν ωρες κατω απο την βροχη,θυμασαι?,και φευγαμε οταν εβλεπες το ουρανιο τοξο να ερχεται.Παντα το εβριζες,σε θυμαμαι σαν τωρα να φωναζεις μεσα στο κεφαλι μου<<Αναθεματισμενη βλακεια,σηκω φυγε!!>>και εγω εσκαγα στα γελια!θυμασαι?
Παντα ησουν αυτο που ηθελαν οι φιλοι σου, καποιος να τους ανεβασει το κεφι,καποιος να τους κανει να γελασουν,καποιος να τους ακουσει,καποιος να τους δειξει οτι ειναι σημαντικοι οταν δεν ηταν καλα,ησουν πολυτιμος για αυτους,ολοι σε αγαπουσαν.Ολοι σε ηξεραν με ενα πλατυ χαμογελο σε καθε δυσκολια...θυμασαι?
Τα κοριτσια σε ηθελαν,ολοι το ελεγαν,πολλες μας δινανε τα τηλεφωνα τους οταν βγαιναμε εξω.Ακομα και αυτες που σου επεφταν πολυ με ενα σου αστειο τις εκανες δικες σου!Ακομα λενε τις ιστοριες σου τα παιδια,θυμασαι η παρεα.Δεν σε ενοιαζε η πραγματικη αγαπη,το μονο που σε ενοιαζε ηταν να εχεις καποια να σε χαιδευει τα καλοκαιρινα βραδια στο νησι ,θυμασαι?
Ποτε δεν κολλωσες σε κατι..Ησουν μεσα σε ολες τις τρελες,(μην ξεχναμε το κεφαλλονιτικο αιμα στις φλεβες σου) τα εβρισκες ολα αστεια,γελαγες με την καρδια σου!Να ξεχασω ποσα ειχες κανει με τους φιλους σου?απο τα κυνηγητα στο ληξουρι μεχρι τις βλακειες στον ησαπ....θυμασαι?
Ποτε σου δεν κρατησες κακια σε καποιον,τα αντιμετωπιζες ολα με χαμογελο.Σε προδοσαν πολλοι φιλοι,πολλες γκομενες αλλα εσυ ησουν παντα εκει να τους σταθεις οτι και αν γινοταν!Κανεις ποτε δεν ειπε οτι δεν ησουν ενταξει..ολοι τα καλυτερα!Ποτε δεν πικρανες κανεναν και αν το εκανες αμεσως ζηταγες συγγνωμη....θυμασαι?
Καποτε ηταν ετσι,τωρα ολοι ρωτανε για σενα,που ειναι?Που χαθηκε?Πεθανε?ή χειροτερα μεγαλωσε?Δεν ξερω τι να πω,απλα γνεφω καταφατικα,μη προσεχοντας,μη δινοντας σημασια,μη ξεροντας....Παλιοι ερωτες ακομα σε ζητουν στο τηλεφωνο ,παλιοι φιλοι σε ψαχνουν σε μερη που συχναζες,στα μερη που εκανες πλακα με μεγαλες χαρουμενες παρεες,σε μερη που χορευαμε ολοι και<< νοιωθαμε την μουσικη>>οπως ελεγες!θυμασαι?
Ολοι σε ψαχνουν παντου,εγω σε ψαχνω σπιτι.Σχεδον ολα αθυκτα.Λειπουν μονο η κιθαρα που γρατζουνιζες,ενω ελεγες σε ολους οτι παιζεις επιδεξια και ενα γαλαζιο κασκολ.Οι γονεις σου δεν ρωτησαν ποτε που πηγες,ποτε δεν καταλαβαν πως εφυγες.Το στερεοφονικο ειναι ακομα ανοιχτο,χωρις φωνη,αλλα ανοιχτο...οι κουρτινες κλειστες,το λαπτοπ ανοιχτο δειχνει μια φωτογραφια ενος κοριτσιου.....ενος κοριτσιου που καποτε κοιταζες γεματος ερωτα,δεν την ειχες δειξει σε κανεναν,την κρατουσες για σενα......αλλα οσο την κρατουσες εσυ αλλο τοσο σε αφηνε εκεινη.....θυμασαι?
Τωρα δεν ξερω που εισαι,εχω χασει τα ιχνη σου,κατι μου λεει ομως οτι κανεις καθε μερα μια διαδρομη που ειχες κανει καποτε με καποια με αγαπουσες και θα την κανεις συνεχεια μεχρι να φυγεις απο τον κοσμο τουτο για να βαδισεις στην αιωνιοτητα.Μια μερα εψαξα να σε βρω εκει,στην πλατεια,εβρεχε θυμαμαι,καθομουν μεσα στην βροχη και κοιταγα γυρω μου για να σε δω.Γυρω μου κοσμος ετρεχε αποφευγοντας την βροχη.Ξαφνικα στα σκαλακια πισω απο την εκκλησια ειδα μια σκια,ακουσα την χορδη μιας κιθαρας,σε ειδα,ετρεξα να σε πιασω αλλα αρχισες να τρεχεις,περασες τον δρομο γρηγορα με κοιταξες με τα γεματα δακρυα ματια σου,σε κοιταξα,η καρδια μου εχασε λιγους χτυπους πηγα να φωναξω,να πω<<μην φευγεις!>> αλλα τοτε περναγε ενα λεφορειο και μεχρι να περασει ειχες χαθει,περασα τον δρομο αλλα τιποτα,ειχες εξαφανιστει.Γυρισα πισω στα σκαλακια που καθοσουν και ειδα ενα πεταμενο χαρτι,υγρο απο την βροχη,εσκιψα,το πηρα,καθισα στα σκαλια χωρις να τραβηξω τα ματια μου απο πανω του και το ανοιξα με προσοχη,μεσα ειδα τον γραφικο σου χαρακτηρα.Ηταν για μενα και ελεγε..
Συγγνωμη που σε εχω αφησει μονο σου τοσο καιρο,
συγγνωμη που εκανα το ενα να γινει δυο.
Συγγνωμη που δεν ζητησα την βοηθεια σου πιο νωρις,
και τωρα το μετανιωνω καθε μερα του μαρτυριου μου αυτου.
Συγγνωμη που συνεχιζω και σε πληγωνω,
μα δεν μπορω να ειμαι κοντα σου και να με βλεπεις ετσι.
Καποιος απο εμας επρεπε να θρηνησει αυτην την κοπελα,
Και απο το να πονεσεις εσυ,
Καλυτερα να πονεσω εγω.
Μην κλαις τα βραδια για κεινην,συνεχισε την ζωη σου......σε παρακαλω.
Κανε υπομονη και περιμενε με σε παρακαλω γιατι εισαι οτι μου εχει απομεινει,
οτι μετραγε πραγματικα γαι μενα,
ο ευατος μου..
Συγγνωμη,
εσυ.
Αυτα ελεγε το γραμμα και με εκανε να κλαψω σαν παιδι,τοτε φωναξα,τοσο δυνατα,που τα περιστερια πεταξαν μακρια<<ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ>>.Εβαλα το σημειωμα στην κωλοτσεπη και εφυγα,λυπημενος ναι αλλα βαθια μεσα μου ηξερα οτι το εκανε και για τους δυο μας,καποιος απο εμας επρεπε να το κανει και το εκανε αυτος για να ειμαι εγω καλα.Επισης μπορει να μην ηταν καλα αλλα ξερω οτι καποτε θα γυρισει και θα ειναι ολα οπως παλια.
Σε ευχαριστω για τις μαχες που εδωσες για μενα,για αυτες που δινεις και αυτες που θα δωσουμε μαζι στο μελλον..
Να εισαι καλα εκει που βρισκεσαι,θα σε περιμενω για παντα.
½ ενος νεφεληγερέτη..